Εύφορο έδαφος ηλιθιότητας και άγονη ευφυΐα

Η καταιγίδα που έπληξε προχθές την Αττική μου έδωσε την ευκαιρία να τους θυμηθώ και να τους .. θαυμάσω. Ήταν όλοι εκεί έξω,  στους πλημμυρισμένους δρόμους.

Είχαν βγεί με τα HUMVEE, τα SUV, τα τζιπάκια τους τέλος πάντων επί το ελληνικότερον και περιχαρείς με ένα συμπλεγματικό ανθυποχαμογέλο στα χείλη διέσχιζαν ατάραχοι τους θαλασσινούς δρόμους της πρωτεύουσας. Τους διέσχιζαν με ορμή, με αποφασιστικότητα, με ταχύτητα, σηκώνοντας κύματα λασπόνερων

που περιέλουζαν όσους βάδιζαν στα πεζοδρόμια, όσους περίμεναν κάποιο λεωφορείο στις στάσεις.  Έπνιγαν στην κυριολεξία όσους κυκλοφορούσαν με δίκυκλα και είχαν την ατυχία να βρεθούν στο πέρασμά τους.

Ναί,  ήταν όλοι τους εκεί, στους δρόμους που είχαν πλημμυρίσει και απολάμβαναν τα προνόμια που τους εξασφαλίζει η οδήγηση ενός τζιπ σε ακραίες συνθήκες.

Ναί, ήταν όλοι τους εκεί μπολιασμένοι από την συμπλεγματική νοοτροπία του αυτοδημιούργητου πλήν χρεωκοπημένου εκδότη περιοδικών Life style.

Ναί, ήταν όλοι τους εκεί,  για να αποδείξουν ότι είναι άξιοι απόγονοι, βλαστάρια που φύτρωσαν πριν λίγες δεκαετίες στο εύφορο έδαφος της ηλιθιότητας των βορείων προαστείων,  του Κολωνακίου και των παραλιών της Μυκόνου και όπου αλλού σημάδεψε με την θλιβερή παρουσία της η άγονη ευφυΐα του Πέτρου, του Λάκη και των άλλων παιδιών.

Τςςς