Μαζί τα κλέψαμε;

Πάσχος Μανδραβέλης

Υπάρχει μια βασική και ποιοτική διαφορά μεταξύ του «μαζί τα φάγαμε» που εκστόμισε προ ετών ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος και της ρητορικής ερώτησης που έκανε η κ. Ελένη Κούρκουλα «μήπως ο κάθε Ελληνας δεν ήταν ένας μικρός, μικρός, μικρός Τσοχατζόπουλος;».
Η διαφορά είναι πολιτική και πιθανώς να μην την κατανοεί η ιδιοκτήτρια των εννέα θεάτρων, παρά το γεγονός ότι δηλώνει μακρά πολιτική διαδρομή: ξεκίνησε (φυσικά) από
το ΚΚΕ εσ.· εξελέγη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ το 2000 διότι «πίστεψα πολύ στον Κώστα Σημίτη»· έφυγε «μετά την αποχώρηση του Σημίτη και τον ερχομό του Γιώργου Παπανδρέου» διότι «έζησα αυτό που σήμερα αποκαλούμε “παλαιοκομματικό και σάπιο” καθεστώς» κι έγινε στενή φίλη του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου διότι μοιράζεται μαζί του «μια θρησκευτικότητα... [Σε μια κηδεία] παρατήρησα ότι κι οι δυο μας ψέλναμε την ακολουθία» («Εφημερίδα Συντακτών» 18.10.2014).

Υπάρχει λοιπόν μια μεγάλη διαφορά μεταξύ του «μαζί τα φάγαμε μέσα στο πλαίσιο μιας σχέσης πολιτικής πελατείας» και του «μαζί τα κλέψαμε» που υπονόησε η κ. Κούρκουλα ρωτώντας «δήλωσε κανείς την πραγματική αξία του σπιτιού που αγόρασε;» Στο κάτω κάτω της γραφής ο κ. Τσοχατζόπουλος δεν καταδικάστηκε διότι δεν δήλωσε την πραγματική αξία του σπιτιού στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, «συνέστησε και συμμετείχε σε οργάνωση με σκοπό τη διάπραξη νομιμοποίησης εσόδων προερχόμενων από το έγκλημα της κατ’ εξακολούθηση παθητικής δωροδοκίας σε βάρος του Δημοσίου». Και μπορεί όλοι οι Ελληνες να μη δηλώνουν την πραγματική αξία του σπιτιού τους (γι’ αυτό εξάλλου το κράτος εφηύρε το σύστημα των αντικειμενικών), αλλά εγκληματική οργάνωση για ξέπλυμα μαύρου χρήματος δεν συνέστησαν.

Η αποστροφή του κ. Πάγκαλου ήταν βαθιά πολιτική, ήταν μια ηχηρή κριτική και αυτοκριτική του πελατειακού συστήματος που κυριαρχεί στον τόπο. Και δεν ήταν μόνο το «εμείς σας διορίζαμε κι εσείς μας ψηφίζατε», που είπε ο πρώην υπουργός. Ηταν ότι τους ψηφίζαμε για να κάνουν πανεπιστήμια σε κάθε πόλη και ραχούλα, ασχέτως των εκπαιδευτικών αναγκών της χώρας, με κάποιες ασαφείς «αναπτυξιακές» προοπτικές. Οι κάτοχοι διαμερισμάτων και οι ιδιοκτήτες καφετεριών, στις κωμοπόλεις όπου διεσπάρησαν οι σχολές, δεν κλέβουν. Στο πλαίσιο μιας τάχαμου περιφερειακής ανάπτυξης συνεχίζουν να «τα τρώνε μαζί με τους πολιτικούς». Αυτοί κρατάνε με νύχια και με δόντια τις χωρίς φοιτητές σχολές και οι άλλοι τους ψηφίζουν.

Το ίδιο γίνεται και με τα νοσοκομεία-κελύφη σε κάθε κωμόπολη της επαρχίας, με τα αεροδρόμια που δεν ιδιωτικοποιείται η λειτουργία τους, τις δημόσιες υπηρεσίες για τις οποίες δίνονται μάχες να μείνουν σε κάθε χωριό της περιφέρειας. Μη μιλήσουμε για τις αγροτικές επιδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό που αποτελούσαν κανόνα κατά το παρελθόν. Καθ’ όλα νόμιμες ήταν· ψηφίζονταν από τη Βουλή. Απλώς ξετίναζαν (και αυτές) τον κρατικό κορβανά. Αυτοί που τις καρπώνονταν δεν ήταν «μικροί Τσοχατζόπουλοι». Κλασικοί Ρωμιοί ήταν...

Η διαφορά λοιπόν του «μαζί τα φάγαμε» και του «μαζί τα κλέψαμε» είναι βαθιά πολιτική κι απορούμε πώς αδυνατεί να την καταλάβει μια θαυμάστρια του κ. Βενιζέλου, γνωστού «για την οξύτητα του πνεύματος, την ευρυμάθεια, την ικανότητά του να συλλαμβάνει επακριβώς την πραγματικότητα γύρω του»...